شبی از در آمد دختر من

لبش پر شکوه، جانش پر زغم بود

که در مهمانی ی یارانم امروز

سر شرمنده ام بر سینه خم بود

چو دانستی که مهمانم به بزمی

مرا چون گل چرا زیبا نکردی

چرا با جامه یی رنگین و پرچین

مرا با دیگران همتا نکردی

«مهین» خندید و در گوش «پریچهر»

نهان از من به صد افسون سخن گفت

نمی دانم چه گفت، اما شنیدم

که در نجوا سخن از پیرهن گفت

چرا اندیشه از حالم نکردی

مگر در دیده شرمم را ندیدی

چرا خاموش ماندی؟ چاره یی کن

مگر این اشک گرمم را ندیدی

به او گفتم که ای فرزند من کاش؛

ترا دیوانه یی مادر نمی شد

نمی بودی اگر دردانهٔ من

ز اشک شرم، چشمت تر نمی شد

من آن آشفته در بند خویشم

که جز با خود سر و کاری ندارم

به جز اندیشهٔ بی حاصل خویش

خبر از حال دیاری ندارم

من آن روح گریزان غمینم

که پیوند از همه عالم گسستم

چو شعر آمد به خلوتگاه رازم

گسستم از همه، با او نشستم

تو می گویی سخن از بزم رنگین

مرا اندیشهٔ رنگین تری هست

برو، تنها مرا با خود رها کن

مگو دیگر که اینجا مادری هست.